"Ik kan dat niet," is een toxische uitspraak die je hele denken, voelen en doen kan besmetten met apathie. 
Jammer genoeg hoor ik de woorden te pas en te onpas, en vaak nog uit de mond van een kind, op een leeftijd waar fantasie en realiteit nog vaak door elkaar vloeien en ze open staan voor het onmogelijke aangezien ze elke dag nog nieuwe dingen ervaren. Hun werkelijkheidsbeeld is nog niet ‘af’, maar ‘ik kan dat niet’ maakt er al wel deel van uit.
 
Welke 'ik kan dat niet'-beperkingen laat jij onbewust mee je leven bepalen?